Α΄ Συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης

 1^η Συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης

Τίποτα δεν πήγε έτσι όπως το είχαμε προγραμματίσει. Τα λόγια που είχαμε προετοιμάσει στο μυαλό μας δεν ειπώθηκαν, τα βίντεο δεν τα δείξαμε ποτέ και όμως όλα πήραν το δρόμο τους έτσι όπως ήθελε η ώρα εκείνη της συνάντησης. Αφήσαμε λοιπόν τη Λέσχη Ανάγνωσης να ξεκινήσει όπως ήθελε και όπου ήθελε να πάει…  κι αυτό που φάνηκε ήταν ότι αυτό που θέλαμε όλοι ήταν να μιλήσουμε και να ακούσουμε. Μια πολύ ωραία γνωριμία των μελών μας έγινε που κατέληξε να γίνεται κουβέντα, να γίνεται σταλάγματα από αναμνήσεις και μνήμες, να γίνεται δειλά-δειλά κατάθεση ψυχής και συγκίνηση.

Η συγκίνηση στην πράξη… όταν την πόρτα της αίθουσας Φυσικής πέρασε ο «διευθυντής της καρδιάς μας»,  ο «δικός μας» κ. Μπάμπης, που, όπου κοιτάξεις στο Γυμνάσιο, θα τον δεις νοερά να λέει «ναι» σε κάθε πρωτοβουλία και να τη στηρίζει έμπρακτα, τη μια «μαστορεύοντας», την άλλη «μεταφέροντας με φορτηγάκι τις νέες μας βιβλιοθήκες…», «κρεμώντας στους τοίχους πίνακες με έργα που είχαν φτιάξει οι μαθητές με την Κατερίνα Ζαφειροπούλου», βοηθώντας ο κ. Μπάμπης με κάθε τρόπο… κρατώντας κατσαβίδια και σφυριά, μολύβια και χαρτιά, πάντα εκεί παρών και γύρω του παιδιά… «Ναι» είπε και τώρα στη Λέσχη Ανάγνωσης… και ήρθε!

Και τη σκυτάλη την έδωσε ο κ. Μπάμπης στη νέα μας διευθύντρια, την Άννα Μεσσαριτάκη, που από τα λιγοστά χρήματα του σχολείου με τις πολλές ανάγκες, έδωσε ένα σεβαστό ποσό για να αγοράσουμε τα πρώτα 28 βιβλία μας για τη λέσχη. "Μην ντρέπεσαι, Μαίρη. Να ζητά για το σχολείο. Κι εγώ κάποτε, όταν όλοι ζητούσαν μολύβια και χαρτιά, ζήτησα... ένα πιάνο! Και όλοι γέλασαν, αλλά εγώ το πήρα το πιάνο για το σχολείο!".

Η συγκίνηση ξανά στην πράξη… όταν μπήκε μέσα η Φιλοθέη Πασχαλίδου, η φιλόλογος που οραματίστηκε μια βιβλιοθήκη διαφορετική, όχι σαν τις συνηθισμένες που ξέρουμε, μια βιβλιοθήκη που θα αγαπάνε τα παιδιά, που θα ζητάνε να πάνε εκεί… Και το ζητάνε συνέχεια, Φιλοθέη… «Κυρία, να πάμε στη βιβλιοθήκη να κάνουμε μάθημα… το άλλο τμήμα το πήγατε… και εμείς θέλουμε…». Αυτό το επαναλαμβανόμενο αίτημα, εκνευριστικά πάντα εκεί… πριν να προλάβει κανείς να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά να ανοίξει την τάξη τους, πριν να προλάβει να μπει μέσα να πάρει παρουσίες, το αίτημα σε περιμένει στην πόρτα πριν προλάβεις καν να φτάσεις εκεί: «Να πάμε στη Βιβλιοθήκη». «Δεν μπορώ σήμερα, παιδιά, χρειάζομαι τον πίνακα». «Μα, κυρία, αφήστε τον πίνακα, πάμε στη βιβλιοθήκη». Και όσο αρνείσαι, τόσο να επιμένουν…

Αλλά ναι, τελικά εκεί πρέπει να πηγαίνουμε, στη Βιβλιοθήκη…  γιατί είναι η δική τους βιβλιοθήκη. Τα παιδιά την έφτιαξαν, ζωγραφίζοντας τον τοίχο, τρίβοντας και βάφοντας παλέτες για να τις κάνουν… καναπεδάκια(!), καταγράφοντας τα βιβλία, τοποθετώντας τα στα ράφια, ξεφυλλίζοντας τα… Αυτό που ήθελε το πέτυχε η Φιλοθέη Πασχαλίδου και μετά έφυγε και πήγε να δημιουργήσει αλλού εκνευριστικά αιτήματα μαθητών.

Και δεν τελειώνει εδώ αυτό. Έρχεται η Δήμητρα Μαρκοπούλου που σαν οπτασία, σαν αερικό διασχίζει αθόρυβα το χώρο, μιλά ψιθυριστά και μοιράζει… δημιουργικές ιδέες! «Νά, πάρε κι εσύ, Μαίρη, μια Λέσχη Ανάγνωσης!». Η Δήμητρα είναι και η ίδια συγγραφέας. Το Καραντί Ξηράς δικό της. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σαν δημιουργική ενέργεια η ίδια οργανώνει, υποδεικνύει, εμπνέει, ξυπνά τη δημιουργική πλευρά όλων στο πέρασμά της, μας βγάζει από την "καραντίνα" μας. «Ας κάνουμε την Οδύσσεια κωμωδία… στα κρητικά σκέφτομαι…», έτσι είπε στα παιδιά… και πήγανε στη Χίο! Τώρα κάνει την Ιλιάδα… τραγωδία(!)… στα κρητικά(!). Προς Μεθώνη μεριά πάει αυτό. Κάτι είπε (πιο κοντά αυτό)… προς Μοίρες και Τυμπάκι. Κάτι είπε (πιο μακριά αυτό)… προς Λουξεμβούργο! Δεν προλαβαίνω να τα επεξεργαστώ όλα αυτά και έρχεται το επόμενο: «etwinning”! Και νά η σύνδεση μέσω Skype με τη φίλη Σάσα από την Αθήνα. Και νά στο προσκήνιο η Κάλυμνος και μαζί με αυτήν και ο φόβος μήπως φύγει η Δήμητρα και πάει να μοιράζει δημιουργικές ιδέες αλλού. 

Αλλά πάλι αυτό είναι ο εκπαιδευτικός: ενέργεια, έμπνευση και δημιουργία που διαχέονται στο χώρο και στο χρόνο και στις ψυχές των μαθητών.

Στην ψυχή μας στοχεύει και η δημιουργία της Λέσχης Ανάγνωσης. Γι’ αυτό επιλέξαμε και ως μέρα συνάντησης την Κυριακή, τη δική μας μέρα της εβδομάδας, τη μέρα που την αφιερώνουμε εκεί που θέλουμε εμείς, και όχι στη δουλειά. Γιατί όλοι που συμμετέχουμε στη Λέσχη Ανάγνωσης πιο πολύ από όλα το κάνουμε για τον εαυτό μας. Αποφασίσαμε μία Κυριακή το μήνα να φροντίσουμε τον εαυτό μας και μόνο αυτόν. Αποφασίσαμε να έρθουμε γιατί αρχίζουμε το βιβλίο αλλά δεν το τελειώνουμε ποτέ. Ήρθαμε γιατί διαβάζουμε την αρχή και το τέλος, αλλά ποτέ τη μέση. Ήρθαμε για να δώσουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας. Ήρθαμε γιατί πήραμε παράδειγμα από τα παιδιά μας. Ήρθαμε γιατί κάποτε ένας δικός μας άνθρωπος συνήθιζε να μας κάνει δώρο βιβλία. Ήρθαμε γιατί στη γενιά μας είχε μπει για τα καλά το ίντερνετ και δεν προλάβαμε να χαρούμε την εμπειρία της ανάγνωσης. Ήρθαμε γιατί κάθε βράδυ διαβάζουμε ένα βιβλίο και θέλουμε τη μοναχική αυτή διαδικασία να την κάνουμε συλλογική (που λέει και η Δήμητρα), να μιλήσουμε γι’ αυτό που νιώσαμε, να ακούσουμε την εμπειρία του άλλου, να επικοινωνήσουμε, όπως το κάναμε σήμερα, 5/11/2023 στην Αίθουσα της Φυσικής του Γυμνασίου Κρουσώνα, από όπου ξεκίνησε το αναγνωστικό μας συλλογικό ταξίδι. Και δε θα μπορούσε να ξεκινήσει καλύτερα παρά από το «σπίτι» μας, το σχολείο.

Και κάπου εκεί, πάνω στη γνωριμία των μελών μας, μάθαμε για τη γιαγιά που όταν άρχισε να χρησιμοποιεί κινητό, σάλιωνε το δάχτυλο για να γυρίσει τις φωτογραφίες! Κάπου εκεί μας αφηγήθηκε το κοριτσάκι, που μεγάλωσε πια, και που είχε χάσει μικρό τη μαμά του, ότι δεν το καλούσαν στους γάμους και δεν το άφηναν να αγγίζει τίποτα! Όπως είπε και η Φιλοθέη, τη διαφορετικότητα μην την ψάχνετε μακριά…

Κάπως έτσι τέλειωσε η πρώτη μας συνάντηση. Τα μέλη μας προέρχονται από Κρουσώνα, Λουτράκι, Καλέσα, Ηράκλειο, Σέρρες, Αθήνα. Δεν ήρθαν όλα τα μέλη σήμερα, αλλά τους φυλάξαμε το βιβλίο τους. Και το παράδοξο είναι ότι φύγαμε περισσότεροι. Από 29 που ήμασταν οι εγγεγραμμένοι στη λέσχη, γίναμε… 33!.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να διαβάσουμε από την αρχή μέχρι το τέλος το βιβλίο μας. Και στην επόμενη συνάντησή μας μαζί με εμάς και κάποιοι από τους ήρωες των βιβλίων ίσως δειλά-δειλά επιχειρήσουν να μας πουν και εκείνοι πώς βιώνουν τη διαφορετικότητά τους.

Μαίρη Παπουτσάκη